John Arthur "Jack" Johnson, Teksas'ın Galveston kentinde 31 Mart 1878'de doğmuştu. Annesi ve babası iç savaş sonrası azad edilmiş kölelerdi. Birkaç yıl okula devam ettikten sonra Galveston doklarında kendisini işçi olarak buldu. Hayat okuluna böylece giren Johnson doklarda dövüşerek mücadeleden kaçmamayı hayatta geri adım atmamayı öğrenmeye başladı.
19 yaşında profesyonel boksör olurken ortasıkletten yavaş yavaş yükselmeye başladı. 1.87 boy ve formdayken çektiği 95 kg. onu ideal bir boksör haline getirdi. İlk resmi ağırsıklet dünya şampiyonluğu 3 Şubat 1903'de "Denver" Ed Martin'i 20.raund sonunda hakem kararı ile yenmesi sonucu gelirken, herkesin farkına vardığı şey ve o sırada çoğunluğun rahatsızlık duyduğu durum Johnson'un teninin rengiydi.
Asıl ağırsıklet dünya şampiyonluğu o dönemde beyazlara rezerve edilmişti.Şampiyonluk tahtında oturan James J. Jeffries'in ise Johnson'a kendiliğinden koltuğunu kaptırmaya niyeti yoktu. Jeffries namağlup şampiyon olarak emekli oldu ve ünvanı kapan Kanadalı Tommy Burns kendisine ancak 30 bin dolar gibi o dönem için inanılmaz bir prim vaadedildiği için şampiyonluğunu ortaya koydu. Johnson, Sydney'de rakibini abandone ile yendi. Tarih 26 Aralık 1908'di. Amerikan gazeteleri olayı mahşer gününün alameti şeklinde vermiş ve Johnson ünvanını dört beyaza karşı daha koruyunca toplum-sal histeri sınır tanımaz hale gelmişti.
Meşhur yazar Jack London bile işini gücünü bırakıp bu avın, "Büyük Beyaz Umut" adlı avcısının borusunu öttürmeye koyuldu. Johnson'ın son galibiyetini yerinde izleyen London şöyle yazıyordu: "Jeffries artık çiftliğinden çıkmalı ve Johnson'ın suratındaki o muzaffer gülümsemeyi ortadan kaldırmalı. Haydi Jeff, herşey sana bağlı."
Kampanyalar sonucu, Jeffries beş yıl aradan sonra eldiven giyerek beyaz Amerika'nın(!) şeref ve namusunu kurtarmak gibi yüce bir görev üstlendi. Beyazlar ırklarının üstünlüğünden emin olarak maça geldiler. Yıl 1910'du ve maç ABD'nin bağımsızlık günü olan 4 Temmuz'a denk getirilmişti. Johnson ilk raunddan itibaren Jeff ile kedinin fareyle oynadığı gibi oynadı ve 15. raundda onu yere devirdi. 16 bin biletli beyazdan çıt çıkmıyordu ve biletsiz seyircilerin sayısı tahmin lerin çok üzerindeydi.
Jeffries zorlukla ayağa kalkıp devam etmek istediğinde sessiz kalabalık ve antrenörleri durumunun ciddiyetini fark ederek maçı fiilen sona erdirdiler ve Johnson galip ilan edildi. Devam eden günlerde sevinç gösterilerinde bulunan siyahlara halk ve polis gücü hiç tahammül göstermedi. 25 eyaletin 50 kentinde çıkan olaylarda en az 23'ü siyah ve 2'si beyaz Amerikalı hayatlarını kaybetti. Yüzlercesi de yaralandı. Bir ayı aşkın süreyle devam eden olaylarda üstün ırkın(!) medeniyetini beklenenin aksine "uygar" yerleşim yerleri olan New York ve Philadelphia gibi eyaletler üst düzeyde gösterdi.
Maçın büyük paralar harcanarak çekilmiş filmi ise ırkçı beyaz grupların engellemesi sebebiyle gösterime giremedi. Beyaz kadınlara düşkünlüğü sebebiyle Johnson ırkdaşları tarafından da sevilemedi. Bir karışıklık sırasında oldu bitti sonucu Johnson bir yıl hapse mahkum edildi. 5 Nisan 1915'de Havana'da son "Büyük Beyaz Umut" Jess Willard'a tartışılan bir maç sonucu yenilerek ülkesine döndü. Son profesyonel maçına çıktığında ise tam 60 yaşındaydı. Ama ölümü ringde değil, bir lokantada kendisine rengi sebebiyle servis yapılmamasına sinirlenerek gazladığı arabasının hurdası altında oldu.
New York Tribune'e göre asrın maçında Jeff'in halini gören seyirciler, Johnson'a dur, vurma artık diye bağırıyorlardı. Ve 5 Temmuz'da atılan manşet şöyleydi ve dönemin ırkçı bakış açısını yansıtıyordu, "Rengi siyah ama cesareti beyazdı."
Kaynak: NTV Tarih Temmuz 2010
Maçın videosu için: http://www.dailymotion.com/video/xpg71_jack-johnson-vs-james-j-jeffries-19_sport
2 yorum:
siyahi sever bir insana yakışan güzel bir yazı olmuş. ellerine sağlık.
insan sever biri desek daha doğru olur kardeşim littleiv:) siyahlar dışlanmış bir geçmişten geldiği için ezilenin yanında olma iç güdüsü bendeki tamamen.
Yorum Gönder